th จอห์น บี. กูดอีนาฟ

จอห์น บี. กูดอีนาฟ
จอห์น บี. กูดอีนาฟ
	กูดอีนาฟในปี 2019
เกิด	จอห์น บานนิสเตอร์ กูดอีนาฟ; 25 กรกฎาคม ค.ศ. 1922; เยนา, เยอรมนี
เสียชีวิต	25 มิถุนายน ค.ศ. 2023 (100 ปี); ออสติน, รัฐเท็กซัส, สหรัฐอเมริกา
การศึกษา	Yale University (BS); University of Chicago (MS, PhD)
มีชื่อเสียงจาก	Li-ion rechargeable battery; Goodenough–Kanamori rules; (RAM) random access memory
รางวัล	Japan Prize (2001); Enrico Fermi Award (2009); National Medal of Science (2011); IEEE Medal for Environmental and Safety Technologies (2012); Charles Stark Draper Prize (2014); Welch Award (2017); Copley Medal (2019); Nobel Prize in Chemistry (2019)
	อาชีพทางวิทยาศาสตร์
สาขา	ฟิสิกส์
สถาบันที่ทำงาน	Massachusetts Institute of Technology; University of Oxford; University of Texas at Austin
วิทยานิพนธ์	A theory of the deviation from close packing in hexagonal metal crystals (1952)
อาจารย์ที่ปรึกษาในระดับปริญญาเอก	Clarence Zener
ลูกศิษย์ที่มีชื่อเสียง	Bill David (postdoc)
มีอิทธิพลต่อ	Nevil Francis Mott; John C. Slater; Philip Warren Anderson
ได้รับอิทธิพลจาก	Akira Yoshino C. N. R. Rao

จอห์น บานนิสเตอร์ กูดอีนาฟ (อังกฤษ: John Bannister Goodenough; 25 กรกฎาคม 1922 – 25 มิถุนายน 2023) เป็นนักฟิสิกส์และนักวิทยาศาสตร์ด้านวัสดุชาวอเมริกัน เขาเป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเท็กซัสที่ออสติน เขามีส่วนสำคัญในการพัฒนาแบตเตอรี่ลิเธียมไอออน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขามีส่วนร่วมในการค้นพบวัสดุแคโทดที่สำคัญที่สุด ในปี 2019 ขณะที่เขาอายุ 97 ปี เขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาเคมีร่วมกับ เอ็ม. สแตนลีย์ วิตติงแฮม และ อากิระ โยชิโนะ ทำให้เขาเป็นบุคคลที่มีอายุมากที่สุดที่ได้รับรางวัลโนเบล โดยพิธีมอบรางวัลมีขึ้นในวันที่ 10 ธันวาคม 2019

กูดอีนาฟเกิดที่เยนา ประเทศเยอรมนี โดยมีพ่อแม่เป็นชาวอเมริกัน^[2] ระหว่างและหลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเยล กูดอีนาฟดำรงตำแหน่งเป็นนักอุตุนิยมวิทยาสำหรับทหารสหรัฐในสงครามโลกครั้งที่สอง^[3] เขารับปริญญาเอกในสาขาฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยชิคาโก^[4] และเป็นนักวิจัยที่ MIT Lincoln Laboratory และต่อมาเป็นหัวหน้าห้องปฏิบัติการเคมีอนินทรีย์ที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ตั้งแต่ปี 1986 เขาได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยเท็กซัส

อ้างอิง

↑ Thackeray, M. M.; David, W. I. F.; Bruce, P. G.; Goodenough, J. B. (1983). "Lithium insertion into manganese spinels". Materials Research Bulletin. 18 (4): 461–472. doi:10.1016/0025-5408(83)90138-1.
↑ [1]
↑ "His current quest | The University of Chicago Magazine". mag.uchicago.edu (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ January 18, 2018.
↑ Goodenough, John B. (1952). A theory of the deviation from close packing in hexagonal metal crystals (วิทยานิพนธ์ Ph.D.). The University of Chicago. OCLC 44609164 – โดยทาง ProQuest.

[1] Thackeray, M. M.; David, W. I. F.; Bruce, P. G.; Goodenough, J. B. (1983). "Lithium insertion into manganese spinels". Materials Research Bulletin. 18 (4): 461–472. doi:10.1016/0025-5408(83)90138-1.

[2] [1]

[3] "His current quest | The University of Chicago Magazine". mag.uchicago.edu (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ January 18, 2018.

[thesis-goodenough-1952-4] Goodenough, John B. (1952). A theory of the deviation from close packing in hexagonal metal crystals (วิทยานิพนธ์ Ph.D.). The University of Chicago. OCLC 44609164 – โดยทาง ProQuest.

[1]

[2]

[3]

[4]

Agama	Bahasa	Biografi	Budaya	Ekonomi	Elektronika
Film	Filsafat	Geografi	Indonesia	Ilmu	Lingkungan
Masyarakat	Matematika	Militer	Mitologi	Musik	Olahraga
Pendidikan	Politik	Sastra	Sejarah	Seni	Teknologi

จอห์น บี. กูดอีนาฟ

อ้างอิง

Portal di Ensiklopedia Dunia