Door deze overwinning werd Italië het eerste land ooit dat vijftien achtereenvolgende overwinningen op het EK (inclusief kwalificatiewedstrijden) boekte, een record dat België zou hebben als België de wedstrijd gewonnen had. Daarbij evenaarde Italië Frankrijk, Nederland en Tsjechië als de landen met de meeste achtereenvolgende zeges op een EK-eindronde (5). Ook werd Italië na Frankrijk en Spanje het derde land dat ooit vijf wedstrijden op een enkele EK-eindronde wist te winnen.[1]
Voorafgaand aan de wedstrijd
België bezat sinds 2018 de eerste plaats van de FIFA-wereldranglijst.[2] Italië was op de zevende plaats terug te vinden.[3] Italië kende vijf EK-deelnemers met een hogere positie op die ranglijst.
België en Italië troffen elkaar voorafgaand aan deze wedstrijd al 22 keer. België won vier van die wedstrijden, Spanje zegevierde veertien maal en vier keer eindigde het duel onbeslist. In de groepsfase van het WK 1954 (4–1), het EK 2000 (2–0) en het EK 2016 (0–2) won Italië, in de groepsfase van het EK 1980 eindigde deze confrontatie in een doelpuntloos gelijkspel.
Voor België was dit zijn zesde deelname aan een EK-eindronde en de tweede achtereenvolgende. Drie keer eerder behoorde België bij de laatste acht (of minder) teams bij een EK-eindronde. Italië nam voor een tiende maal deel aan een EK-eindronde en voor een zevende op een rij. Voor een achtste keer behoorde Italië bij de laatste acht (of minder) teams bij een EK-eindronde.
België eindigde met negen punten op de eerste plaats in groep B met Denemarken, Finland en Rusland en won in de achtste finales met 1–0 van destijds regerend Europees kampioen Portugal. Italië plaatste zich voor de kwartfinales door met negen punten op een eerste plaats in groep A met Wales, Zwitserland en Turkije te eindigen en vervolgens na een verlenging met 2–1 van Oostenrijk te winnen.
De winnaar van deze wedstrijd zou het in de halve finales in het Wembley Stadium gaan opnemen tegen Spanje, dat in een eerder gespeelde kwartfinale na een strafschoppenserie Zwitserland versloeg.