Ekonomik demokrasi, karar alma gücünü kurumsal yöneticilerden ve kurumsal hissedarlardan çalışanlara, müşterilere, tedarikçilere ve daha geniş halk kitlesini içeren bir kamu paydaşları grubuna kaydırmayı öneren sosyoekonomik bir felsefedir. Savunucuların çoğu, modern mülkiyet ilişkilerinin maliyetleri dışsalladığını, genel refahı özel kâra tabi kıldığını ve yönetimin ekonomik politika kararlarında demokratik yaklaşımı reddettiğini iddia ediyor. Bu ahlaki endişelere ek olarak, ekonomik demokrasi, kapitalizmin doğasında var olan efektif talep boşluğunu telafi edebileceği gibi pratik iddialarda bulunur.[1][2]
Ekonomik demokrasinin savunucuları genel olarak, modern kapitalizmin periyodik olarak, toplumun çıktı üretimini satın almak için yeterli geliri elde edememesi nedeniyle efektif talebin eksikliğiyle karakterize edilen ekonomik krizlere yol açtığını iddia ederler. Ortak kaynakların kurumsal tekeli, tipik olarak yapay kıtlık yaratır, bu da işçilerin ekonomik fırsatlara erişimini kısıtlayan ve tüketicinin satın alma gücünü azaltan sosyoekonomik dengesizliklere neden olur. Ekonomik demokrasi, daha geniş sosyoekonomik ideolojilerin bir bileşeni, bağımsız bir teori ve çeşitli reform gündemleri olarak önerilmiştir.[3]
Kaynakça
