th สัทอักษรสากล

สัทอักษรสากล;
	"IPA" ใน IPA ([aɪ pʰiː eɪ])
ชนิด	อักษร บางส่วนเป็นลักษณะเฉพาะ
ช่วงยุค	ตั้งแต่ ค.ศ.1888
ภาษาพูด	ใช้เป็นสัทศาสตร์และหน่วยเสียงของแต่ละภาษา
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	Palaeotype alphabet, English Phonotypic Alphabet Romic alphabet สัทอักษรสากล; ;
ISO 15924
ISO 15924	Latn (215), Latin
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Latin

เว็บย่อ

IPA

บทความนี้มีสัทศาสตร์ สัญลักษณ์ หากไม่มีการสนับสนุนเรนเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่องหรือสัญลักษณ์อื่นแทนสัทศาสตร์ สัญลักษณ์

สัทอักษรสากล (อังกฤษ: International Phonetic Alphabet: IPA) คือสัทอักษรชุดหนึ่งที่พัฒนาโดยสมาคมสัทศาสตร์สากล โดยมุ่งหมายให้เป็นสัญกรณ์มาตรฐานสำหรับการแทนเสียงพูดในทุกภาษา นักภาษาศาสตร์ใช้สัทอักษรสากลเพื่อแทนหน่วยเสียงต่าง ๆ ที่อวัยวะออกเสียงของมนุษย์สามารถเปล่งเสียงได้ โดยแทนหน่วยเสียงแต่ละหน่วยเสียงด้วยสัญลักษณ์เฉพาะที่ไม่ซ้ำกัน สัญลักษณ์ในสัทอักษรสากลนั้นส่วนใหญ่นำมาจากหรือดัดแปลงจากอักษรโรมัน สัญลักษณ์บางตัวนำมาจากอักษรกรีก และบางตัวประดิษฐ์ขึ้นใหม่โดยไม่สัมพันธ์กับอักษรภาษาใดเลย สำหรับ ตารางสัทอักษรในภาษาไทย ดูได้ที่ ภาษาไทย

ประวัติ

สัทอักษรสากลเมื่อเริ่มแรกพัฒนาขึ้นโดยคณะของครูสอนภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศส ซึ่งนำโดย พอล แพสซี พร้อม ๆ กับการก่อตั้งสมาคมสัทศาสตร์สากลขึ้นในกรุงปารีสเมื่อ ค.ศ. 1886 (ทั้งสมาคมและสัทอักษรสากลใช้คำย่อในภาษาอังกฤษว่า IPA เหมือนกัน) สัทอักษรสากลรุ่นแรกอย่างเป็นทางการได้รับการตีพิมพ์ใน Passy (1888) โดยคณะผู้พัฒนาใช้อักษรโรมิก (Romic alphabet) ของ เฮนรี สวีต (Sweet 1880-1881, 1971) เป็นพื้นฐาน ซึ่งอักษรโรมิกนั้นก็นำรูปแบบมาจากอักษรฟอนอไทปิก (Phonotypic Alphabet) ของ ไอแซก พิตแมน และ แอลิกแซนเดอร์ จอห์น เอลลิส อีกทีหนึ่ง (Kelly 1981)

หลังจากนั้น สัทอักษรสากลได้ผ่านการชำระปรับปรุงอีกหลายครั้ง โดยครั้งที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งมีขึ้นในการประชุมของสมาคมฯ ที่คีลเมื่อ ค.ศ. 1989 การชำระครั้งล่าสุดมีขึ้นใน ค.ศ. 1993 และมีการปรับปรุงอีกครั้งใน ค.ศ. 1996

รายละเอียด

ในชุดสัทอักษรสากล ส่วนใหญ่ของสัญลักษณ์แทนหน่วยเสียงพยัญชนะที่มีรูปร่างเหมือนกับพยัญชนะในอักษรละตินนั้น จะมีค่าของเสียง (sound-value) สัมพันธ์กับเสียงของพยัญชนะเดียวกันในภาษายุโรปส่วนใหญ่ รวมทั้งภาษาอังกฤษด้วย สัญลักษณ์ในประเภทนี้ประกอบด้วย [p], [b], [t], [d], [k], [g], [m], [n], [f], [v], [s], [h], [z], [l] และ [w]

สัญลักษณ์แทนหน่วยเสียงสระที่มีรูปร่างเหมือนกับสระในอักษรละติน ซึ่งได้แก่ [a], [e], [i], [o], [u] จะมีค่าของเสียงสัมพันธ์กับสระเดียวกันในภาษาเยอรมัน สเปน หรืออิตาลี โดยประมาณ หรืออาจเทียบกับเสียงสระในภาษาไทยได้เป็น อะ, เอะ, อิ, โอะ และ อุ ตามลำดับ

สัญลักษณ์อื่น ๆ ที่เหลือในส่วนที่นำมาจากอักษรละตินนั้น เช่น [j], [r], [c] และ [y] จะสัมพันธ์กับเสียงของตัวอักษรเดียวกันในภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ เช่น [j] มีค่าของเสียงเหมือนกับ j ในภาษาเยอรมัน สแกนดิเนเวีย หรือดัตช์ หรืออาจเทียบได้กับเสียง ย ในภาษาไทย เป็นต้น ข้อสำคัญของหลักเกณฑ์การกำหนดใช้สัทอักษรสากลคือ ใช้สัญลักษณ์เพียงตัวเดียวสำหรับหน่วยเสียงแต่ละหน่วย โดยหลีกเลี่ยงการประสมอักษรอย่างเช่น sh และ th ในการเขียนภาษาอังกฤษ

อักษรหลายตัวมาจากอักษรกรีก แต่ส่วนมากจะถูกดัดแปลง ได้แก่ ⟨ɑ⟩, ⟨ꞵ⟩, ⟨ɣ⟩, ⟨ɛ⟩, ⟨ɸ⟩, ⟨ꭓ⟩, และ ⟨ʋ⟩ ซึ่งอยู่ในยูนิโคดแยกต่างหาก ยกเว้น ⟨θ⟩

อักษรที่มีตะขอด้านขวา ⟨ʈ ɖ ɳ ɽ ʂ ʐ ɻ ɭ⟩ บอกถึงปลายลิ้นม้วน มาจากตัว r

แผนภูมิสัทอักษรสากล

บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์

พยัญชนะ (ใช้ลมปอด)

ตำแหน่งเกิดเสียง →	ริมฝีปาก		ลิ้นส่วนหน้า				ลิ้นส่วนหลัง				โคนลิ้น				(ไม่มี)
ลักษณะการออกเสียง ↓	ริมฝีปาก	ริมฝีปากกับฟัน	ฟัน	ปุ่มเหงือก	หลังปุ่มเหงือก	ปลายลิ้นม้วน	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	ลิ้นไก่		ช่องคอ		ลิ้นปิดกล่องเสียง		เส้นเสียง
นาสิก	m	ɱ	n			ɳ	ɲ	ŋ	ɴ
ระเบิด	p b	p̪ b̪	t d			ʈ ɖ	c ɟ	k ɡ	q ɢ				ʡ		ʔ
เสียดแทรก	ɸ β	f v	θ ð	s z	ʃ ʒ	ʂ ʐ	ç ʝ	x ɣ	χ	ʁ	ħ	ʕ	ʜ	ʢ	h ɦ
เปิด	β̞	ʋ	ɹ			ɻ	j	ɰ		ʁ		ʕ		ʢ	h ɦ
รัว	ʙ		r			*			ʀ				*
ลิ้นกระทบหรือลิ้นสะบัด	̟ (ѵ̟)	 (ѵ)	ɾ			ɽ							*
เสียดแทรกข้างลิ้น			ɬ ɮ			*	*	*
เปิดข้างลิ้น			l			ɭ	ʎ	ʟ
สะบัดข้างลิ้น			ɺ			*	*	*

ในแถวที่มีสัญลักษณ์ปรากฏคู่กัน (อ็อบสตรูอันต์) ตัวซ้ายมือจะแทนเสียงอโฆษะหรือเสียงไม่ก้อง และตัวขวามือจะแทนเสียงโฆษะหรือเสียงก้อง (ยกเว้น [ɦ] ซึ่งเป็นเสียงพูดลมแทรก) อย่างไรก็ตาม เสียง [ʔ] ไม่สามารถก้องได้ และการออกเสียง [ʡ] ยังกำกวม ส่วนในแถวอื่น ๆ (ซอนอรันต์) สัญลักษณ์ที่อยู่เดี่ยว ๆ ก็จะแทนเสียงโฆษะเช่นกัน
ช่องที่มีเครื่องหมายดอกจันหมายถึงเสียงนั้น (ยัง) ไม่มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลอย่างเป็นทางการ
ช่องสีเทาแสดงว่าการออกเสียงเช่นนั้นไม่สามารถกระทำได้
สัญลักษณ์ [ʁ, ʕ, ʢ] แทนทั้งเสียงเสียดแทรกโฆษะและเสียงเปิดโฆษะ
[h] และ [ɦ] ไม่ใช่เสียงเส้นเสียง เสียงเสียดแทรก หรือเสียงเปิดอย่างแท้จริง แต่เป็นการเปล่งเสียงพูด (phonation) มากกว่า

พยัญชนะ (ไม่ใช้ลมปอด)


เสียงเดาะ		กักเส้นเสียงลมเข้า		กักเส้นเสียงลมออก
ʘ	ริมฝีปาก	ɓ	ริมฝีปาก	ʼ	ตัวอย่าง:
ǀ	ฟัน	ɗ	ฟัน/ปุ่มเหงือก	pʼ	ริมฝีปาก
ǃ	(หลัง)ปุ่มเหงือก	ʄ	เพดานแข็ง	tʼ	ฟัน/ปุ่มเหงือก
ǂ	เพดานแข็ง	ɠ	เพดานอ่อน	kʼ	เพดานอ่อน
ǁ	ปุ่มเหงือก เปิดข้างลิ้น	ʛ	ลิ้นไก่	sʼ	เสียงแทรก ที่ปุ่มเหงือก

สระ


	หน้า		กลาง		หลัง
ปิด	i y		ɨ ʉ		ɯ u
		ɪ ʏ		- ʊ
กึ่งปิด	e ø		ɘ ɵ		ɤ o
	e̞ ø̞		ə		ɤ̞ o̞
กึ่งเปิด	ɛ œ		ɜ ɞ		ʌ ɔ
	æ		ɐ
เปิด	a ɶ		ä -		ɑ ɒ

ในตำแหน่งที่มีสัทธอักษรสองตัว อักษรทางขวาเป็นสระปากห่อ

สัญลักษณ์อื่น ๆ
	ริมฝีปาก		ปุ่มเหงือก	ลิ้นปิดกล่องเสียง
	เพดานอ่อน	เพดานแข็ง		ลิ้นปิดกล่องเสียง
เสียดแทรก	ʍ		ɕ ʑ	ʜ ʢ
เปิด	w	ก้อง: ɥ		กัก: ʡ
ʃ กับ x พร้อมกัน: ɧ			กระดกลิ้นแบบก้องเปิดข้างลิ้น: ɺ

หากจำเป็น สามารถบรรยายเสียงกักเสียดแทรกและเสียงร่วมฐานกรณ์ได้โดยการเขียนเส้นโยงระหว่างอักษรทั้งสองตัว t͜s k͡p

เครื่องหมายเสริม


ความเป็นพยางค์ในตัว
◌̩	ɹ̩ n̩	เป็นพยางค์	◌̯	ɪ̯ ʊ̯	ไม่เป็นพยางค์
◌̍	ɻ̍ ŋ̍	เป็นพยางค์	◌̑	y̑	ไม่เป็นพยางค์
การปล่อยเสียง
◌ʰ	tʰ	เสียงพ่นลม	◌̚	p̚	ปล่อยโดยไร้เสียง
◌ⁿ	dⁿ	ปล่อยทางจมูก	◌ˡ	dˡ	ปล่อยทางข้างลิ้น
การออกเสียงก้อง
◌̥	n̥ d̥	เสียงไม่ก้อง	◌̬	s̬ t̬	เสียงก้อง
◌̊	ɻ̊ ŋ̊	เสียงไม่ก้อง	◌̬	s̬ t̬	เสียงก้อง
◌̤	b̤ a̤	เสียงก้องต่ำทุ้ม	◌̰	b̰ a̰	เสียงก้องเครียด
ตำแหน่งลิ้น
◌̪	t̪ d̪	สัมผัสฟัน	◌̼	t̼ d̼	เสียงลิ้นกับริมฝีปากบน
◌͆	ɮ͆	สัมผัสฟัน	◌̼	t̼ d̼	เสียงลิ้นกับริมฝีปากบน
◌̺	t̺ d̺	สัมผัสด้วยสุดปลายลิ้น	◌̻	t̻ d̻	สัมผัสด้วยปลายลิ้น
◌̟	u̟ t̟	ค่อนไปข้างหน้า	◌̠	i̠ t̠	ค่อนไปข้างหลัง
◌˖	ɡ˖	ค่อนไปข้างหน้า	◌˗	y˗ ŋ˗	ค่อนไปข้างหลัง
◌̈	ë ä	ค่อนไปตรงกลาง	◌̽	e̽ ɯ̽	ค่อนไปที่ศูนย์กลาง
◌̝	e̝ r̝	สูงกว่าปกติ	◌̞	e̞ β̞	ต่ำกว่าปกติ
◌˔	ɭ˔	สูงกว่าปกติ	◌˕	y˕ ɣ˕	ต่ำกว่าปกติ
การออกเสียงร่วม
◌̹	ɔ̹ x̹	ห่อปากมากกว่า	◌̜	ɔ̜ xʷ̜	ห่อปากน้อยกว่า
◌͗	y͗ χ͗	ห่อปากมากกว่า	◌͑	y͑ χ͑ʷ	ห่อปากน้อยกว่า
◌ʷ	tʷ dʷ	ฐานกรณ์ร่วมที่ริมฝีปาก	◌ʲ	tʲ dʲ	ฐานกรณ์ร่วมที่เพดานแข็ง
◌ˠ	tˠ dˠ	ฐานกรณ์ร่วมที่เพดานอ่อน	◌̴	ɫ ᵶ	ฐานกรณ์ร่วมที่ เพดานอ่อนหรือช่องคอ
◌ˤ	tˤ aˤ	ฐานกรณ์ร่วมที่ช่องคอ	◌̴	ɫ ᵶ	ฐานกรณ์ร่วมที่ เพดานอ่อนหรือช่องคอ
◌̘	e̘ o̘	ยื่นโคนลิ้น	◌̙	e̙ o̙	หดโคนลิ้น
◌̃	ẽ z̃	นาสิก	◌˞	ɚ ɝ	ปลายลิ้นม้วนกลับ

เสียงวรรณยุกต์


ระดับคงที่			เปลี่ยนระดับ
e̋	˥	สูง	ě	˩˥	ขึ้น
é	˦	ค่อนข้างสูง	ê	˥˩	ลง
ē	˧	กลาง	᷄e	˧˥	ขึ้นจากระดับสูง
è	˨	ค่อนข้างต่ำ	᷅e	˩˧	ขึ้นจากระดับต่ำ
ȅ	˩	ต่ำ	᷈e	˧˦˨	ขึ้นแล้วลง
ꜜ		ลดระดับ	↗		ทำนองเสียงขึ้น
ꜛ		ยกระดับ	↘		ทำนองเสียงลง

สัญลักษณ์ระบุลักษณะการออกเสียง

ˈ	เสียงเน้นหลัก
ˌ	เสียงเน้นรอง
ː	เสียงยาว
ˑ	เสียงกึ่งยาว
˘	เสียงสั้นพิเศษ
.	แยกพยางค์ของเสียง
\|	กลุ่มย่อย (foot)
‖	กลุ่มหลัก (intonation)
‿	เสียงต่อเนื่อง

วงเล็บเหลี่ยมและทับ

การอธิบายถึงสัทอักษรสากล ใช้เครื่องหมายปิดหน้าหลังสองรูปแบบได้แก่

[วงเล็บเหลี่ยม] ใช้สำหรับแสดงรายละเอียดการออกเสียงเชิงสัทศาสตร์ และอาจรวมถึงรายละเอียดที่อาจไม่สามารถใช้จำแนกคำในภาษาที่กำลังทับศัพท์ ซึ่งผู้เขียนก็ยังคงต้องการแสดงรายละเอียดเช่นนั้น
/ทับ/ ใช้สำหรับกำกับหน่วยเสียง ซึ่งแตกต่างกันเป็นเอกเทศในภาษานั้น โดยไม่มีรายละเอียดที่ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ

ตัวอย่างเช่น หน่วยเสียง /p/ ในคำว่า pin และ spin ของภาษาอังกฤษ โดยแท้จริงออกเสียงแตกต่างกันเล็กน้อย ความแตกต่างนี้ไม่มีนัยสำคัญในภาษาอังกฤษ (แต่ก็อาจมีนัยสำคัญในภาษาอื่น) ดังนั้นการอธิบายการออกเสียงเชิงหน่วยเสียงจึงเป็น /pɪn/ และ /spɪn/ ซึ่งแสดงด้วยหน่วยเสียง /p/ เหมือนกัน อย่างไรก็ดี เพื่อให้เห็นความแตกต่างดังกล่าว (เสียงแปรต่าง ๆ ของ /p/) สามารถอธิบายเชิงสัทศาสตร์ได้เป็น [pʰɪn] และ [spɪn]

อ้างอิง

Albright, Robert W. (1958). The International Phonetic Alphabet: Its background and development. International journal of American linguistics (Vol. 24, No. 1, Part 3) ; Indiana University research center in anthropology, folklore, and linguistics, publ. 7. Baltimore. (Doctoral dissertation, Standford University, 1953).
Ball, Martin J.; Esling, John H.; & Dickson, B. Craig. (1995). The VoQS system for the transcription of voice quality. Journal of the International Phonetic Alphabet, 25 (2) , 71-80.
Duckworth, M.; Allen, G.; Hardcastle, W.; & Ball, M. J. (1990). Extensions to the International Phonetic Alphabet for the transcription of atypical speech. Clinical Linguistics and Phonetics, 4, 273-280.
Ellis, Alexander J. (1869-1889). On early English pronunciation (Parts 1 & 5). London: Philological Society by Asher & Co.; London: Trübner & Co.
Hill, Kenneth C. (1988). [Review of Phonetic symbol guide by G. K. Pullum & W. Ladusaw]. Language, 64 (1) , 143-144.
Hultzen, Lee S. (1958). [Review of The International Phonetic Alphabet: Its backgrounds and development by R. W. Albright]. Language, 34 (3) , 438-442.
International Phonetic Association. (1989). Report on the 1989 Kiel convention. Journal of the International Phonetic Association, 19 (2) , 67-80.
International Phonetic Association. (1999). Handbook of the International Phonetic Association: A guide to the use of the International Phonetic Alphabet. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-65236-7 (hb) ; ISBN 0-521-63751-1 (pb).
Jespersen, Otto. (1889). The articulations of speech sounds represented by means of analphabetic symbols. Marburg: Elwert.
Jones, Daniel. (1989). English pronouncing dictionary (14 ed.). London: Dent.
Kelly, John. (1981). The 1847 alphabet: An episode of phonotypy. In R. E. Asher & E. J. A. Henderson (Eds.) , Towards a history of phonetics. Edinburgh: Edinburgh University Press.
Kemp, J. Alan. (1994). Phonetic transcription: History. In R. E. Asher & J. M. Y. Simpson (Eds.) , The encyclopedia of language and linguistics (Vol. 6, pp. 3040-3051). Oxford: Pergamon.
Ladefoged, Peter. (1990). The revised International Phonetic Alphabet. Language, 66 (3) , 550-552.
Ladefoged, Peter; & Halle, Morris. (1988). Some major features of the International Phonetic Alphabet. Language, 64 (3) , 577-582.
MacMahon, Michael K. C. (1996). Phonetic notation. In P. T. Daniels & W. Bright (Ed.) , The world's writing systems (pp. 821-846). New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-507993-0.
Passy, Paul. (1888). Our revised alphabet. The Phonetic Teacher, 57-60.
Pike, Kenneth L. (1943). Phonetics: A critical analysis of phonetic theory and a technic for the practical description of sounds. Ann Arbor: University of Michigan Press.
Pullum, Geoffrey K.; & Laduslaw, William A. (1986). Phonetic symbol guide. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-68532-2.
Sweet, Henry. (1880-1881). Sound notation. Transactions of the Philological Society, 177-235.
Sweet, Henry. (1971). The indispensible foundation: A selection from the writings of Henry Sweet. Henderson, Eugénie J. A. (Ed.). Language and language learning 28. London: Oxford University Press.
Wells, John C. (1987). Computer-coded phonetic transcription. Journal of the International Phonetic Association, 17, 94-114.

Agama	Bahasa	Biografi	Budaya	Ekonomi	Elektronika
Film	Filsafat	Geografi	Indonesia	Ilmu	Lingkungan
Masyarakat	Matematika	Militer	Mitologi	Musik	Olahraga
Pendidikan	Politik	Sastra	Sejarah	Seni	Teknologi

สัทอักษรสากล