London Overground

London Overground
Een Class 378 Capitalstar[1] op weg naar Clapham Junction, op het station Imperial Wharf.
Basisgegevens
Locatie	Groot-Londen
Vervoerssysteem	National Rail
Startdatum	11 november 2007
Lengte trajecten	123,6 km
Aantal lijnen	9
Aantal stations	112
Aantal passagiers	meer dan 200.000 per dag
Spoorwijdte	1.435 mm
Eigenaar	Transport for London
Uitvoerder(s)	London Overground Rail Operations
Netwerk per februari 2024
Portaal    Openbaar vervoer

London Overground is een openbaarvervoersnetwerk van treinen ten behoeve van Transport for London (TfL) op een aantal spoorlijnen van National Rail in en rond Londen. Het kan vergeleken worden met de S-lijnen van NMBS. London Overground rijdt in opdracht van TfL. De exploitatie was sinds 2007 in handen van London Overground Rail Operations (LOROL), een joint venture van Arriva UK Trains (eigendom van Deutsche Bahn) en MTR Corporation. Met ingang van 13 november 2016 is Arriva Rail London de enige exploitant.^[2] De tarieven zijn volledig geïntegreerd met die van London Underground, de metro van TfL. De National Rail-tarieven zoals "BritRail" zijn niet van toepassing.

Het doel van de overnames en samenvoeging is het opzetten van een hoogwaardige vorm van spoorvervoer rondom de Britse hoofdstad, vergelijkbaar in kwaliteit met de S-Bahn in Berlijn, de RER in Parijs en de plannen voor een Gewestelijk ExpresNet in Brussel. Er zijn veel tangentiële spoorlijnen en een paar radiale lijnen die eindigen bij een kopstation aan de rand van het Londense stadscentrum. Er rijden meer treinen, die comfortabeler zijn dan de treinen van voor de samenvoeging. De stations zijn alle bemand en beter beveiligd, zodat reizen per spoor aantrekkelijker wordt.

Op 11 november 2007 nam London Overground de exploitatie van de North London Line over van Silverlink Metro. De diensten maken deel uit van het National Rail spoornet, maar worden door TfL gecontracteerd in plaats van door de centrale overheid. Een soortgelijke regeling is van toepassing op Merseyrail rond Liverpool.

Bij de overname hebben alle stations een grondige schoonmaakbeurt ondergaan en is de bewegwijzering vervangen. Op termijn worden alle stations opgeknapt en van definitieve nieuwe bewegwijzering voorzien. Vanaf de overname geldt de Oyster card, het gemeenschappelijke vervoerbewijs voor heel Groot-Londen, ook op dit spoornetwerk.

Ook de East London Line, sinds 1933 onderdeel van London Underground, werd na de afronding van de eerste fase van de uitbreiding op 27 april 2010 deel van London Overground. De lijn werd in noordelijke richting verlengd naar het station Dalston Junction en op 28 februari 2011 naar het definitieve eindpunt Highbury & Islington. In zuidelijke richting werd de lijn verlengd naar de nieuwe eindstations Crystal Palace en West Croydon, door gebruik te maken van de bestaande Brighton Main Line.

Met de toevoeging van de East London Line heeft London Overground een aanzienlijke lengte aan tunnels gekregen, waaronder de historische Thames Tunnel, de oudste tunnel onder een bevaarbare waterweg ter wereld. Een bijzonderheid is dat bij Whitechapel de tunnel van de Overground doorloopt onder de tunnel van de Underground (District Line en Hammersmith & City Line).

Op 15 april 2009 zijn de perrons van de North London Line op station Stratford verplaatst naar een hoger niveau, zodat de oude perrons gebruikt konden worden voor de uitbreiding van de Docklands Light Railway naar Stratford International.

Op 27 september 2009 werd station Imperial Wharf geopend aan de West London Line, tussen West Brompton en Clapham Junction.

Op 9 december 2012 werd de spoorlijn Clapham Junction - Surrey Quays (de South London Line, in feite een zijtak van de East London Line) opgenomen in de Overground. Hiermee is de Overground-ringlijn rond Londen gesloten, al moet voor een rondrit worden overgestapt in Clapham Junction en Highbury & Islington.

Op 31 mei 2015 werd het netwerk aanzienlijk uitgebreid. London Overground heeft van de Greater London Authority vergunning gekregen om een aantal Londense voorstadslijnen te exploiteren. Het gaat om lijnen die vertrekken van station London Liverpool Street en tot de Lea Valley Lines behoren: de Chingford Branch naar Chingford en de Enfield Town Branch via Seven Sisters naar Enfield Town met een aftakking via de Southbury Loop naar Cheshunt. Deze lijnen, eerder in handen van Abellio Greater Anglia, hebben van London Overground de benamingen Chingford Line en Seven Sisters Line gekregen.

Ook de korte lijn Romford - Upminster, een rit van 9 minuten, werd op 31 mei 2015 onderdeel van de concessie. Deze verbindt de District Line met de Elizabeth line, maar sluit niet aan op andere lijnen van het Overground-netwerk.

De spoorlijn Gospel Oak - Barking die al onderdeel was van London Overground, maar nog met dieseltreinstellen werd geëxploiteerd, is sinds 2019 geëlektrificeerd. Op 18 juli 2022 werd de lijn verlengd van Barking naar Barking Riverside. De rijksoverheid maakte hiervoor geld vrij binnen het 2014 United Kingdom budget. In Barking Riverside is een overstap op Thames Clippers watertransport van de Barking Riverside Pier.

London Overground startte op 15 december 2017 met in de weekends nachttreinen op de East London Line tussen Dalston Junction en New Cross Gate. In februari 2018 werd de dienst uitgebreid tot Highbury & Islington.

• Op langere termijn bestaat een plan om het traject van Harrow & Wealdstone naar Watford Junction terug te geven aan de Bakerloo Line van London Underground, wat de Watford DC Line van Harrow & Wealdstone naar station London Euston overbodig zou maken. Met dit plan in strijd is de bestelling in 2015 van nieuw materieel speciaal voor deze lijn bij Bombardier. In 2016 werd bekend dat het plan een lage prioriteit had wegens de hoge kosten.
• Er is een voorstel om de door First Great Western met dieseltreinen gereden Greenford branch line van West Ealing naar Greenford over te dragen aan London Overground. De treinen zouden in West Ealing aansluiten op Crossrail en een hogere frequentie krijgen. Er is geen aansluiting op andere lijnen van het Overground-netwerk.
• Voorstellen om diverse voorstadslijnen over te nemen die nog tot National Rail behoren (vertrekkend vanuit de stations Victoria, Charing Cross, Cannon Street en London Bridge) en ze deel te laten uitmaken van een London Suburban Metro, werden op 21 januari 2016 gepresenteerd.^[3]

Net als bij de Docklands Light Railway worden de lijnen geëxploiteerd op grond van een contract met TfL door London Overground Rail Operations (LOROL), een 50/50 joint venture tussen MTR Corporation en Deutsche Bahn. Anders dan bij National Rail-contracten zijn de exploitanten niet verantwoordelijk voor het vaststellen van tarieven, aanschaffen van materieel of het bepalen van het niveau van de dienstregeling. Deze zaken worden vooraf bepaald door TfL. De exploitanten delen in het risico op het gebied van inkomsten, maar zijn ook verantwoordelijk voor het verkrijgen van de inkomsten door kaartverkoop.

De andere inschrijvers voor deze concessie waren Govia, National Express Group en NedRailways (Nederlandse Spoorwegen). In december 2006 werden Govia en MTR Laing geselecteerd op basis van hun ‘best and final offers’.^[4] Op 19 juni 2007 werd bekendgemaakt dat de opdracht gegund was aan MTR Laing, een 50/50 joint venture van MTR Corporation en Lang Rail.^[5] Het formele contract werd getekend op 2 juli 2007, de dienstregeling ving aan op 11 november 2007. Het contract heeft een looptijd van zeven jaar met een optionele verlenging van twee jaar.^[6] Sinds het 50% aandelenpakket van Lang Rail in handen is van Deutsche Bahn, draagt het bedrijf de naam LOROL.

Na een nieuwe aanbesteding in 2016 werd Arriva Rail London de enige exploitant op 13 november van dat jaar.^[2]

De volgende stations zijn sinds de uitbreidingen van 31 mei 2015 onderdeel van het London Overground-netwerk:

In februari 2024 werd aangekondigd dat de diverse lijnen een meer kenmerkende naam zouden krijgen.^[9] In november 2024 werden deze namen officieel ingevoerd.^[10]

De gekozen namen zijn als volgt:

• Liberty line (voorheen Romford-Upminster Line): verwijst naar de vroegere onafhankelijkheid van het gebied, dat pas in 1965 onderdeel werd van Londen.
• Lioness line (voorheen Watford DC Line): verwijst naar de prestaties van het Britse vrouwenvoetbalteam (passeert Wembley Park, het station van Wembley Stadium).
• Mildmay line (voorheen North London Line en West London Line): verwijst naar het Mildmay Mission Hospital dat in de nabijheid van de route ligt.
• Weaver line (voorheen Seven Sisters Line en Chingford Line, samen ook wel Lea Valley Lines genoemd): verwijst naar de textielindustrie die op diverse locaties aan of nabij de route, in diverse tijdperken, werd beoefend door met name migranten.
• Windrush line (voorheen East London Line en South London Line): verwijst naar immigranten vanuit het Caribisch gebied naar het Verenigd Koninkrijk, waarvan de eerste groep in 1948 arriveerde met het schip HMT Empire Windrush. Men eert hiermee de slachtoffers van het Windrush-schandaal.
• Suffragette line (voorheen Gospel Oak to Barking Line/GOBLIN): verwijst naar de Suffragettes, met name in de arbeidersklasse, in het East End, en eindigt in Barking, woonplaats van de suffragette Annie Huggett die aldaar op 103-jarige leeftijd overleed.

Enerzijds wordt hiermee beoogd de herkenbaarheid te vergroten, anderzijds wordt verwezen naar de historie van de door die lijnen bediende delen van Londen. Van een deel van de betrokken lijnen, zoals East London Line, North London Line en GOBLIN, werden namen vervangen die al tientallen jaren zeer bekend en ingeburgerd waren bij het reizend publiek.

Klasse	Afbeelding	Type	Max. snelheid		Aantal	Rijtuigbakken per treinstel	Stoelindeling	Zitplaatsen	Routes	Bouwjaar
			mph	km/h
Class 172 Turbostar tot 2019		dieseltreinstel	75	120	8	2	2+2	?	Gospel Oak to Barking Line tot 2019	2010-2011
Class 378 Capitalstar[1]		elektrisch treinstel	75	120	57	5[11]	langsbanken	?	East London Line South London Line North London Line West London Line Watford DC Line	2007-2010
Class 315		elektrisch treinstel	75	121	17	4	3+2	318	Seven Sisters Line Chingford Line	1980-1981
Class 317		elektrisch treinstel	100	160	15	4	3+2	?	Seven Sisters Line Chingford Line	1981-1982
Class 321		elektrisch treinstel	100	160	2	4	3+2	?	Romford to Upminster Line	1989-1990

De huisstijl van de treinstellen is die van Transport for London, net als bij de London Underground. De wagons zijn blauw onder en wit boven met oranje deuren (goed herkenbaar voor slechtzienden). De treinen hebben een gele voorkant, die verplicht is voor treinen in het Verenigd Koninkrijk, maar niet voor metrotreinen.

De dieseltreinstellen Class 172 blijven in dienst tot de elektrificatie van de spoorlijn Gospel Oak - Barking in 2018.

De treinstellen Class 378 zijn in 2014-2015 met een rijtuigbak verlengd tot vijfwagentreinen.^[11] Bij perrons die daarvoor (nog) niet lang genoeg zijn worden de deuren van de achterste rijtuigbak gesloten gehouden. Om reizigers hierop te wijzen is op de kop van de treinen een groot bord met het opschrift "5 Car Train" aangebracht.

Op de in 2015 toegevoegde lijnen blijven 17 vierwagentreinstellen Class 315 en 15 stuks Class 317 uit 1980-1982 nog enkele jaren rijden. Exterieur en interieur worden in de Overground-huisstijl gebracht.

In oktober 2015 werden twee treinstellen Class 321 door London Midland aan London Overground overgedragen voor de korte Romford and Upminster Line.

London Overground heeft vierdelige treinstellen Class 710 besteld van het model Aventra van Bombardier Transportation, een doorontwikkeling van de Electrostar.^[12] Van deze 45 treinen, te leveren in 2017-2018, zijn er 31 bestemd voor de drie lijnen vanuit station London Liverpool Street die in 2015 zijn toegevoegd, acht voor de te elektrificeren spoorlijn Gospel Oak - Barking en zes als versterking voor de overige lijnen.

• Officiële website

Zie de categorie London Overground van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.