Nikolao Nekrasov

Ekzistas ankaŭ aliaj homoj kun ĉi tiu familinomo, vidu Nekrasov.

Nikolao Vladimiroviĉ Nekrasov
Persona informo
Naskiĝo	18-an de decembro 1900 (1900-12-18) en Moskvo
Morto	4-an de oktobro 1938 (1938-10-04) (37-jaraĝa) en Sovetunio
Lingvoj	Esperanto
Ŝtataneco	Rusia Imperio Sovetunio
Okupo
Okupo	esperantisto verkisto tradukisto poeto ĵurnalisto
Esperanto
Esperantistiĝis en	1915
v • d • r

Nikolao Vladimiroviĉ NEKRASOV (naskiĝis la 18-an de decembro 1900 en Moskvo, mortis la 4-an de oktobro 1938) estis rusa esperantlingva verkisto, ĵurnalisto kaj tradukisto^[1], kiu membris ĉe la Centra Komitato de Sovetrespublikara Esperantista Unio. Li verkis eseojn pri esperantlingva literaturo, verkis poemojn, preparis materialon por Enciklopedio de Esperanto, kaj tradukis verkojn al Esperanto.

Li estis mortpafita en 1938, kulpigita de Sovetunio pri esti "organizanto kaj gvidanto de faŝisma, spiona, terorisma organizo de esperantistoj". En 1957, li estis postmorte rehonorigita de la ŝtato kiel senkulpa.

Nekrasov laboris en la eldonejo Moskva laboristo. Li esperantistiĝis en 1915.

En 1918–1919, li estis prezidanto de Tutrusia Ligo de Junaj Esperantistoj kaj redaktoro de Juna Mondo, kiun li mem kompostis en la presejo. Je la 1-a de junio en 1922 Nekrasov kun Gregoro Demidjuk fondis la kulturan revuon La Nova Epoko (1922–1930) kiu iĝis unu el la organoj de SAT. En 1923 li iĝis membro de la Centra Komitato de Sovetrespublikara Esperantista Unio, SEU, tiam gvidata de Ernesto Drezen. Li speciale okupis sin pri historio kaj kritiko de la Esperanto-literaturo, ideologio de la proleta revolucia Esperanto-movado, nacia problemo kaj kosmoglotiko.

En La Nova Epoko li publikigis plurajn eseojn pri esperanta literaturo (pri Baghy, Bulthuis, Jung, Hohlov, Miĥalski, Devkin, (Stanislav?) Schulhof, k.a.). Liaj kritikoj eliris ĉefe el originala sociologia vidpunkto, sed samtempe li multe atentis la lingvan flankon de la verkoj.

Komence de la 1930-aj jaroj, li aktive partoprenis en kompilado kaj preparo de materialo pri literaturo por Enciklopedio de Esperanto. Li ankaŭ publikigis multajn leterojn de Zamenhof. En 1931 li estis unu el la kunfondintoj de Internacia Asocio de Revoluciaj Esperantaj Verkistoj (IAREV), kaj redaktis ĝian unuan gazeton, La Nova Etapo.

Nekrasov ankaŭ verkis poemojn. Li opiniis, ke en siaj originalaj poemoj li sekvis rusajn poetojn-simbolistojn, ĉefe Brjusov, kaj tial speciale zorgis pri la stila lingva pureco. Estas sciate, ke la plej granda lia originala verko estis poemego Kazanovo (aŭ Casanova) – laŭ impresoj de tiuj, kiuj legis la manuskripton, tre altnivela poezie. Almenaŭ unu kopio de la manuskripto ekzistis ankoraŭ komence de la 1960-aj jaroj, sed poste malaperis senspure.

Nekrasov estis arestita en 1938, kaj kulpigita pri tio, ke li "estis organizanto kaj gvidanto de faŝisma, spiona, terorisma organizo de esperantistoj". Pro tiu kulpo li estis mortpafita la 4-an de oktobro 1938. Lia arkivo kaj biblioteko estis neniigitaj; supozeble, tiel pereis multaj liaj nepublikigitaj verkoj kaj tradukoj.

Li estis postmorte rehonorigita kiel senkulpa la 26-an de novembro 1957.

Poemoj

• Kupra rajdanto, Puŝkin
• Eŭgeno Onegin, Aleksandr Puŝkin, Sennacieca Asocio Tutmonda (SAT), 1931
• Dekdu kaj Najtingala ĝardeno de Aleksandro Blok
• Blanka cigno^[2] kaj La mortaj ŝipoj de Constantin Balmont
• Nubo en pantalono kaj Suno de Vladimir Majakovskij
• Monna Liza,^[klarigu] Gerasimov
• Socialismo, Patrino de Bezimenskij

Prozaĵoj

• La Ruĝa Stelo, Aleksandro Bogdanov, SAT, 1929 (kun aliaj).
• La Vojoj de Formiĝo kaj Disvastiĝo de la Lingvo Internacia, Ernest Drezen, SAT, 1929
• Historio de la Mondolingvo, Ernest Drezen, Eldon-Kooperativo por Revolucia Esperanto-Literaturo (EKRELO)

Pri Blanka cigno

„ Unu el la plej malfacile tradukeblaj nuntempaj rusaj poetoj estas certe Balmont — kiel ja ĉiu modernisto. En la moderna poezio ritmo, sono kaj senco unuiĝas kaj faras muzikon. Kaj tiu muziko estas kreebla nur en la originalo. La tradukoj, en kia ajn lingvo, povus veki ideon pri la originala soneco — neniam tamen transdoni la tutan muzikon kaj vivon, kiuj estas nur unu fojon kreataj, kaj en tiu nura formo plene elsenteblaj. Entrepreni tradukon de tia poezio estas heroaĵo. Se ĝi ne sukcesos — ĝi estiĝas profanado. Granda risko por tiu, kiu ekkuraĝas alpasi . . . Sed, se li sukcesos, la rekompenco devos esti des pli granda: la konscio, ke li sukcesis doni al la ceteraj ideon pri la valoro de la originalo. H. V. Hekrasov riskis kaj... li sukcesis, mi kredas. Legu la poemon kaj juĝu mem pri tio. Sed ĝin legu nur tiu, kiu ĝenerale ŝatas kaj povas kompreni modernan poezion — alie la leganto mem profanus! ” — Belga Esperantisto, j05 n08 apr. 1924

• Fablo pri ĝilotinŝraŭbeto, aperis en Sennacieca Revuo, represita en Mortopuno (unua eldono de restarigita Eldona Fako Kooperativa de SAT en 2007)
• Testamento de Satano
• Verda flamo
• Krono de sonetoj pri Esperanto, poemaro
• Mi moskvano, aperis en Internacia Literaturo

• Bibliografio de Esperantaj presaĵoj en USSR dum 12 jaroj de la revolucio 1917–1928, Moskvo, 1928
• Tra USSR per Esperanto
• Pluraj eseoj pri Esperanto-literaturo en La Nova Epoko

• poemoj Arkivigite je 2018-08-10 per la retarkivo Wayback Machine
• Sennaciismo... burĝa? Arkivigite je 2017-08-08 per la retarkivo Wayback Machine, el Sennacieca Revuo, 1924

• A. Puŝkin, trad. N.V. Nekrasov: Eŭgeno Onegin^{[rompita ligilo]} (bitlibro en FictionBook)

• Ĉi tiu artikolo baziĝas (parte aŭ tute) sur la artikolo Nekrasov el la Enciklopedio de Esperanto.