|
Antifono (muziko)
La vorto Antifono estas de Greka origino, αντί(kontraŭ-) + φωνη(sono). Antifono estas respondo, kutime kantata en Gregorian chant, al psalmo aŭ io alia partio de religia servo, kiel ĉe Vespro aŭ ĉe Maso. Ĉi tio signifo levigis la antifona stilo de kantado, vido kreo kaj respondo. Verko de muziko kio estas prezentata de du duonmemstara ĥoroj kio interreagas unu kun la alia, kaj ofte kantas alternajn musicajn frazojn, koniĝas kiel antifona. En particular, antifona psalmokantado estas la kantado aŭ muzika ludado de psalmoj de alternadaj grupoj de prezentantoj. Ĉi tio estas speciale komuna en la Anglikano muzika tradicio, kie la ĥoro estas dividata en du egalajn duonojn sur malaj flankoj de la quire. La Hindia koncepto de sawal-jawab ("demando" kaj "respondo") povas rigardi kiel antifona. La ŝanĝiĝo de individua notoj aŭ tonaltoj estas hocket. Antifono povas uziĝi ekstere de severa musica aŭ liturgia kunteksto signifi plej ĝenerala respondo. Kiam uzata en ĉi tio maniero la vorto ofte konservas ĝian religian signifo. Kiam du aŭ pli grupoj de kantantoj kantas en alternada la stilo de muziko povas vokiĝi poliĥora. Specife, ĉi tio termino estas kutime aplikas al muziko de la malfrua Renesanco kaj frua Baroko. Poliĥoraj teknikoj estas definitiva karakterizaĵo de la muziko de la Venecia skolo, kaj ĉi tio muziko estas ofte konata kiel la Venecia poliĥora stilo. La Venecia poliĥora stilo estis grava inventaĵo de la malfrua Renesanco, kaj ĉi tio stilo, kun ĝia varioj kiel ĝi vastigis tra Eŭropo post 1600, helpas difini la eko de la Baroka epoko. Poliĥora muziko ne limiĝis al Italio en la Renesanco; ĝi estis populara en Hispanujo kaj Germanio. Estas ekzemploj al la 19-a jarcento kaj 20-a jarcento el komponistoj kiel diversa kiel Hector Berlioz, Igor Stravinski kaj Karlheinz Stockhausen. |
