|
Angla Reformacio La Angla Reformacio estis la serio de okazintaĵoj en la 16-a jarcento en Anglio per kiuj la Eklezio de Anglio liberiĝis de la aŭtoritato de la papo kaj de la Romkatolika Eklezio. Tiuj okazintaĵoj estis asociitaj kun la pli larĝa procezo de la eŭropa Reformacio, religia kaj politika movado kiu influis la praktikon de kristanismo en la plej granda parto de Eŭropo dum tiu periodo. Multaj faktoroj kontribuis al la procezo: la malkresko de feŭdismo kaj la pliiĝo de naciismo, la pliiĝo de la ĝenerala juro, la invento de la presilo kiu pliigis cirkuladon de la Biblio, la dissendo de nova scio kaj ideoj inter akademiuloj en la alta kaj meza klasoj. Tamen, la diversaj fazoj de la angla reformacio, kiu ankaŭ kovris Kimrion kaj Irlandon, estis plejparte okazigitaj per ŝanĝoj en registara politiko, post kiu publika opinio iom post iom adaptis sin. Ĝi baziĝis sur la deziro de Henriko la 8-a nuligi sian geedziĝon. La angla reformacio estis ĉe la komenco pli politika ol teologia disputo. La realeco de politikaj diferencoj inter Romo kaj Anglio permesis al elkreskantaj teologiaj disputoj plifortiĝi. Estis la papo kaj ĝeneralaj koncilioj de la eklezio kiuj decidis la doktrinon. Eklezia juro estis regita de la kodo de kanona juro kun fina jurisdikcio en Romo. Ekleziaj impostoj estis pagitaj rekte al Romo kaj estis la papo kiu havis la rajton nomumi episkopojn. La disigo de Romo igis la anglan monarkon la Supera Reganto de la angla eklezio, tiel kreado al la Eklezio de Anglio iĝis la eklezio de la nacio. Doktrinaj kaj laŭleĝaj disputoj nun restis kun la monarko kaj la papo estis senigita je enspezo kaj nomumo de episkopoj. La Dissolvo de la monaĥejoj en Anglio kaj Irlando (angle Dissolution of the Monasteries) estas la nomo donita en moderna historia esploro al serio de administraj kaj konstituciaj iniciatoj prenitaj fare de reĝo Henriko la 8-a de 1536 ĝis 1541, kadre de la reformacio en Anglio. Vidu ankaŭ |
