|
Alter Friedhof Bonn La Alter Friedhof (Malnova Tombejo) en Bonn estis konstruita en 1715. Ĝi estis la unua tombejo ekster la urba fortikaĵo de Bonn. Nun la instalaĵo troviĝas en la centro de la urbo kaj estas ĉirkaŭata de trafikaj areoj, loĝo- kaj negocodomoj. Ĝi estas loko, en kiu respeguliĝas la historio de la urbo ekde la komenco de la 18-a jarcento same kiel arkitekturaj stiloj kaj stilepokoj ekde la baroko. Multaj tombejoj de elstaruloj same kiel tomboŝtonoj kaj monumentoj de gravaj artistoj faras la entombigejon de Bonn unu el la plej famaj tombejoj de Germanio. La Schumann-tombejoLa plej fama monumento de la Malnova Tombejo estas la tombo por Robert Schumann. Por lia edzino la monumento por ŝia edzo devis fariĝi „io simboleca, kiu artisme reprezentas la karakteron de mia edzo“ (el letero de Clara Schumann, julio 1874).[1] Adolf von Donndorf estis komisiite formi tiusence la tombomonumenton. Per granda Schumann-festo (17-an de aŭgusto ĝis 19-an de aŭgusto 1873) kaj multaj donacoj kolektiĝis en la sepdekaj jaroj de la 19-a jarcento la rimedoj por la monumento. La lokon elektis la tiama ĉefurbestro de Bonn, Leopold Kaufmann, tiel, ke la nova monumento havis sufiĉe da spaco por efiki. Adolf von Donndorf multajn jarojn okupiĝis pri la koncipado de la monumento kaj kun ties realigo. Finfine ĝi povis esti solene malkovrita la 2-an de majo 1880 en ĉeesto de Clara kaj siaj gefiloj kaj amikoj. Pri la simboleco de la monumento la verkistoj de Der Alte Friedhof in Bonn: „Per alegorioj Donndorf volas esprimi la gravecon de la eternigito, eĉ plie, videble prezenti la imperion, en kiu li regis, la sorĉan potencon de la lido. Clara genuas kiel muzo ĉepiede de la monumento, en unu mano la krono de la senmorteco, kiun ŝi volas doni al Robert, en la alia tenanta notrulaĵon. Ŝia figuro estas kaŝita en transtempa greka vestaĵo. En ŝiaj trajtoj neniu doloro, eĉ ne funebro esprimiĝas. La violonluda putto sur la alia flanko estas elprenita el la itala frurenesanco. En ĝi enkorpiĝas ne nur la kortuŝa ĉarmo de senkulpaj infanoj, sed la violonanta knabo estas sen plue komprenebla simbolo por la profunda emo pri la muziko. Sur la alia flanko de la monumento troviĝas iomete mistera figuro, leganta elfino, eble enkorpigante la konekton al imperio de la lido. La cigno, suprenfluganta al la medaliono kun la profilportreto de la majstro, konformas kiel besto konsekrata al lumdio Baldur la tiutempan intereson por ĝermana mitologio.“[2]
Literaturo
Eksteraj ligiloj
Fontoj |
,_2005.jpg)
