|
Łucja Bałzukiewicz
Łucja Bałzukiewicz (ur. 13 grudnia 1887 w Wilnie, zm. 11 maja 1976 w Lublinie) – polska malarka. Siostra malarza Józefa i rzeźbiarza Bolesława Bałzukiewiczów. Życiorys Uczyła się początkowo w domu, następnie w gimnazjum i wileńskiej Szkole Rysunkowej Iwana Trutniewa. W latach 1907–1909 przebywała w Paryżu, ucząc się malarstwa u Olgi Boznańskiej i Henri Martina (1860–1943). W latach 1909–1946 mieszkała w Wilnie, ucząc rysunku w Państwowym Gimnazjum im. Joachima Lelewela. Od 1939 była członkiem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków[1]. W 1946 zamieszkała w Lublinie. Wstąpiła do Związku Polskich Artystów Plastyków[2]. Od 1964 była członkiem grupy artystów plastyków „Zachęta". Jej twórczości poświęcone były dwie wystawy indywidualne w Galerii Biura Wystaw Artystycznych w Lublinie w latach 1962 i 1970[1]. Zmarła w Lublinie, została pochowana na tamtejszym cmentarzu rzymskokatolickim przy ulicy Lipowej (sek. 1, rz. 3)[3]. Twórczość Posługiwała się głównie techniką olejną. W jej twórczości widać wpływy Olgi Boznańskiej, u której studiowała w Paryżu. Z tego też okresu pochodzą liczne studia portretowe (m.in Portret Olgi Boznańskiej, 1909). W okresie wileńskim malowała głównie nastrojowe i realistyczne krajobrazy oraz obrazy sakralne. Tematykę jej dzieł stanowiły m.in. zabytkowe kościoły, rozstajne drogi leśne, młyny, krzyże i stare cmentarze Wileńszczyzny. W swoich pracach uwieczniała również miejsca związane z Adamem Mickiewiczem (ruiny dworku i zamku w Nowogródku)[4]. W 1919 przebywała przez kilka miesięcy w Krakowie i Zakopanem. Uwieczniła wówczas na płótnie m.in. Kopiec Kościuszki, Skałkę od strony Wisły, Giewont, Stary cmentarz w Zakopanem[5]. W okresie powojennym namalowała obrazy o tematyce religijnej dla kościołów ziemi lubelskiej, nadal tworzyła także pejzaże (m.in. serię widoków ze Sławinka), studia portretowe i martwe natury[4]. Wybrane dziełaPortrety
Pejzaże
Kwiaty i martwe natury
Obrazy sakralne
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||
