Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

 

Genealogie (geschiedkunde)

Het maken van stambomen is een eeuwenoud fenomeen. Dit voorbeeld is de zeventiende-eeuwse stamboom van de familie "de Landas".[1]
Uitgeschreven genealogie van de familie Aertrycke, opgetekend door Jacob Antoon Kerchof. De stambonen zijn verticale schema's d.w.z. de kinderen van een zelfde gezin staan onder elkaar, opeenvolgende generaties staan in kolommen naast elkaar van links naar rechts. Linksboven staat het familiewapen. Bewaard in de Openbare Bibliotheek Brugge.

Genealogie of stamboomonderzoek is een discipline van de geschiedkunde die zich bezighoudt met voorouderlijk onderzoek en de afstamming van een familie. De genealogie mag niet met de gezinsgeschiedenis worden verward.

Etymologie

Het woord genealogie komt uit het Grieks en bestaat uit twee delen:

  • Genea: γενεά betekent letterlijk 'afkomst', 'afstamming'.
  • Logos: λόγος betekent letterlijk 'wetenschap', 'kennis'.

Genealogie is de wetenschap die de afkomst of afstamming bestudeert.

Herkomst van achternamen

Achternamen komen op verschillende manieren tot stand: de naam kan betrekking hebben op de voornaam van een van de ouders, schoonouders of grootouders; dit heet een patroniem. Een voorbeeld is Willem Janszoon, afgekort tot Willem Jans. De achternaam kan verband houden met de aardrijkskundige plek waar men vandaan komt (toponiem), bijvoorbeeld Jan Elsen (van de plaats Elsen) of Van Langendonck (afkomstig van een lange Donk). Geografische toenamen bleken vroeger doorgaans op een hogere afkomst te wijzen. In de Nederlandstalige familienamen is er een tweedeling op te merken binnen de geografische familienamen: toenamen met herkomstvoorzetsels werden hoger geëvalueerd dan samengestelde naamsvormen eindigend op -man(s). Vergelijk Van den Bosch met Bosmans.[2]

In Vlaanderen, Brabant, Noord-, Oost-Nederland en Engeland komt een bijzondere vorm van toponiemen voor: herberg- en boerderijnamen. Mensen vernoemden zich naar de boerderij of herberg waarin ze woonden, zoals Leferink of Groot-Kromkamp.

Door verschrijvingen van ambtenaren en geestelijken zijn vele achternamen in de loop van de tijd verbasterd. Vanwege ongeletterdheid werden achternamen ook wel fonetisch opgeschreven. Verbruggen naast Vanbrugge, Van Brugge of Dupont komen voor, zodat het uitzoeken van dergelijke familienamen een hele klus kan zijn. Daarentegen kwam het fenomeen vernoemen vroeger veelvuldig voor, zodat een bepaalde voornaam of een kleine variatie daarop regelmatig weer bij de nakomelingen werd toegepast, wat weer enigszins houvast biedt.

Na de annexatie van de Zuidelijke Nederlanden door Frankrijk werd in 1796 ook in de Belgische departementen de burgerlijke stand ingevoerd. In het hertogdom Brabant en in het graafschap Vlaanderen waren de familienamen in 1500 al bijna overal gestabiliseerd, zodat dit niet echt een probleem opleverde.

In Nederland werd met de invoering van de burgerlijke stand in 1811 iedereen verplicht een achternaam te voeren. In bepaalde streken van Nederland kan het voor een genealogisch onderzoeker echter problemen opleveren, omdat een familie ineens van achternaam veranderde. Het aannemen van een achternaam werd vastgelegd in de zogenaamde registers van naamsaanneming, die onderdeel van het bevolkingsregister zijn.

Onderzoek

Hoofdvormen

Nakomelingen, grafisch weergegeven als parenteel

De meeste genealogen kiezen voor een bepaald soort onderzoek. Er zijn vier hoofdvormen te onderscheiden:

  • Stamreeks : alle voorouders in mannelijke (patrilineair) of in de vrouwelijke lijn (matrilineair), van heden naar verleden
  • Kwartierstaat : alle voorouders in mannelijke en vrouwelijke lijn, van heden naar verleden
  • Genealogie : alle nakomelingen in mannelijke lijn
een iets verschoven betekenis van het woord genealogie
  • Parenteel : alle nakomelingen in zowel mannelijke als vrouwelijke lijn

Genealogische bronnen

Een bladzijde uit een leenboek met een akte uit 1526 en 1536

Om genealogisch onderzoek te kunnen doen zijn historische bronnen van belang. Deze bronnen kunnen bijvoorbeeld zijn:

Overigens worden de verzamelde gegevens interessanter naarmate deze met persoonlijke documentatie worden aangevuld, zoals met familiefoto's, egodocumenten en rijbewijzen.

DNA-onderzoek

Om de mogelijke biologische verwantschap tussen personen te bepalen of te bevestigen kan de onderzoeker de hulp inschakelen van DNA-onderzoek. De discipline die DNA-gegevens koppelt aan stambomen wordt genetische genealogie genoemd.

Om verre verwantschappen genetisch te verifiëren wordt voornamelijk het mitochondriaal DNA en het Y-chromosoom gebruikt. Het mitochondriaal DNA wordt alleen via de moeder doorgegeven en is dus een bron om verwantschappen in directe maternale lijn te onderzoeken. Het mannelijke Y-chromosoom wordt alleen van vader op zoon doorgegeven en is dus een bron om verwantschappen in directe paternale lijn te verifiëren. Vooral het Y-chromosoom is voor genealogen een informatieve genetische merker door de onzekerheid van vaderschappen waardoor de juridische stamboom soms kan verschillen van de biologische. Wetenschappelijk onderzoek door geneticus Maarten Larmuseau toonde reeds via genetische genealogie aan dat de algemene koekoeksgraad in stambomen schommelt tussen 1-2% per generatie.[3][4]

Het eerste grootschalige initiatief rond genetische genealogie in Nederland, het Project Genetische Genealogie in Nederland, werd in 2006 in het leven geroepen door een werkgroep bestaande uit historicus en uitgever Leo Barjesteh van Waalwijk van Doorn en de biologen Frans Plooij en Toon van Gestel. Het project vond plaats in het kader van het 125-jarig bestaan van het Koninklijk Nederlandsch Genootschap voor Geslacht- en Wapenkunde (KNGGW) en werd ook ondersteund door de Nederlandse Genealogische Vereniging en door Ons Voorgeslacht. De uitkomsten van het onderzoek van 410 deelnemers aan dit project die DNA afstonden zijn gepubliceerd in het boek Zonen van Adam in Nederland. Het DNA werd geanalyseerd door het Forensisch Laboratorium voor DNA-Onderzoek (FLDO) van het Centrum voor Humane en Klinische Genetica van het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) onder leiding van geneticus Prof. dr. Peter de Knijff. In 2016 werd dit DNA-onderzoek volledig overgenomen door de KU Leuven onder leiding van genetisch genealoog Prof. dr. Maarten Larmuseau.

In 2009 startte in Vlaanderen een genetisch genealogisch project op initiatief van Familiekunde Vlaanderen en de KU Leuven onder leiding van geneticus Prof. dr. Maarten Larmuseau. De resultaten van dit project waaraan duizenden Vlamingen en Nederlanders reeds hebben deelgenomen werden internationaal gepubliceerd, zowel voor een breed publiek als in wetenschappelijke peerreviewed tijdschriften.[5]

Verwerken van genealogische gegevens

Zodra men genealogische gegevens heeft verzameld door het stellen van vragen aan familieleden, het zoeken naar bewaard gebleven documenten en/of foto's en de verhalen daarachter, het bezoeken van archieven, hetzij fysiek of op internet, moeten deze gegevens overzichtelijk worden gemaakt door middel van een bepaald systeem van ordenen. Hierdoor wordt de samenhang tussen de verschillende namen zichtbaar en wordt gelijkertijd duidelijk waar zich eventueel lacunes bevinden die nader ingevuld kunnen worden. Dit kan door het gebruik van pen en papier, maar het gebruik van een computer heeft ook op genealogisch gebied zijn intrede gedaan. Overigens leent de computer zich bij uitstek voor verwerking van grote aantallen gegevens.

Om het uitwisselen van gegevens welke zijn gemaakt met genealogische software te vereenvoudigen, is een standaard bestandsformaat ontwikkeld, GEDCOM met bestandsextensie: .ged. Er is een ruime keuze aan genealogische software, uiteraard in het Engels maar zeker ook in het Nederlands, zowel betaald als gratis, van heel eenvoudig tot zeer complex. Aldfaer is een gratis programma in het Nederlands. Andere veel gebruikte programma's zijn Family Tree Builder, GensDataPro (GDP), Oedipus en PRO-GEN.

Publiceren van genealogische gegevens

Na het samenstellen van de gegevens volgt vaak de wens de bevindingen te publiceren, hetzij in druk hetzij op internet. Er zijn drukkerijen te vinden die zich specialiseren in kleine uitgaven, waar men familieboeken kan laten drukken. Maar de meest voorkomende vorm sinds de opmars van computers en internet zijn de homepage en de website, zowel vanuit een organisatie of archief alsook de persoonlijke homepages. Hieruit vloeide weer de noodzaak tot het maken van overzichtssites, portals en speciale zoekmachines uitsluitend voor het toegankelijk maken van de vele genealogische gegevens.

Bij het publiceren van genealogisch onderzoek moet de onderzoeker zich bewust zijn van informatierechtelijke aspecten, zoals de openbaarheid van gegevens, en de waarborg van de privacy van nog in leven zijnde personen. Daarnaast verdient het aanbeveling om reeds op het internet gepubliceerde gegevens middels bronverificatie nog eens extra te controleren op feitelijkheden voordat men deze – onder vermelding van de website waarop deze oorspronkelijk zijn gepubliceerd – overneemt. Dit bespaart mogelijk een hoop extra werk alsook teleurstelling indien de gepubliceerde gegevens onjuist blijken te zijn.

Verenigingen in België

In België ontstond kort voor de Tweede Wereldoorlog de eerste grote genealogische vereniging, een Franstalig elitair[bron?] initiatief. In de jaren zestig zou aan Vlaamse zijde een tegenhanger worden opgestart. Men onderscheidt momenteel hoofdzakelijk de volgende verenigingen:

  • Histories vzw: een door de Vlaamse Overheid erkende cultureel-erfgoedorganisatie die genealogie, heemkunde en lokaal erfgoed promoot (sinds januari 2019).
  • Familiekunde Vlaanderen vzw: een vrijwilligersorganisatie die zich tot doel stelt om het brede publiek hun familiegeschiedenis te laten zoeken. Deze organisatie is een fusie van de vroegere Vlaamse Vereniging voor Familiekunde (VVF, gesticht in 1964) en het Vlaams Centrum voor Genealogie en Heraldiek (VCGH, gesticht in 1978). Familiekunde Vlaanderen geeft een tijdschrift uit: Vlaamse Stam. Tijdschrift voor familiegeschiedenis.
  • L'Office Généalogique et Héraldique de Belgique (OGHB), met als orgaan Le Parchemin, ook publiceert "L'Office" vrijwel jaarlijks een extra Recueil, vaak gewijd aan een bepaalde familie of thema.
  • Service de Centralisation des Etudes Généalogiques et Démographiques de Belgique (SCGD) is een Brussels initiatief met het doel tweetalig te zijn, in de praktijk zijn de meeste artikelen in het Frans gesteld. Hun tijdschrift draagt als titel: L'Intermédiaire des Généalogistes.

Verenigingen en museum in Nederland

Sinds het laatste kwart van de 19e eeuw zijn er in Nederland vele verschillende genealogisch-heraldische verenigingen opgericht. De voornaamste landelijke verenigingen uit zowel het heden als verleden zijn:

Daarnaast verschenen de volgende landelijke periodieken:

  • Het Algemeen Nederlandsch Familieblad (1883-1895 en 1900-1905).
  • De Navorscher (1851-1960).
  • De Wapenheraut (1897-1920).

In Eijsden in Nederlands Limburg is sinds 2014 het Internationaal Museum voor Familiegeschiedenis gevestigd.

Bekende genealogen

Als filosofische methode

In overdrachtelijke zin spreekt men van genealogie als een historische methode, die zich op huidige opvattingen richt, bijvoorbeeld wat betreft moraal, psychiatrie, seksuele oriëntatie, persoonlijke identiteit, en het historische ontstaan van deze opvattingen onderzoekt en aantoont. Friedrich Nietzsche en Michel Foucault zijn bekende filosofen uit deze stroom.

Zie ook Genealogie (Nietzsche). Voor Foucaults invloedrijke interpretatie van Nietzsche, zie: Nietzsche, de genealogie, de geschiedschrijving.

Sibbekunde

Tentoonstelling van het Nederlandse verbond voor Sibbekunde in 1942

Sibbe(n) is een verouderde term voor iemands gezamenlijke verwanten of familie. In de jaren veertig van de 20e eeuw werden de in het Nederlands reeds verouderde woorden sibbe en sibbekunde geadopteerd door nationaalsocialisten. In Duitsland gebruikten de nazi's het Duitse woord Sippe. Hun sibbekunde was een genealogische werkwijze waarin ook de vrouwelijke familielijnen betrokken werden. In een poging hun rassenidee wetenschappelijk te staven waren NSB'ers actief in genealogische verenigingen die wilden bewijzen dat alle Nederlanders onderling verbonden waren door hun gemeenschappelijke Arische afstamming. Het collaborerende "Nederlandsch Verbond voor Sibbekunde"[6] (1941-1944) gaf het tijdschrift Sibbe uit. De term sibbekunde is na de oorlog in onbruik geraakt.

Zie de categorie Genealogy van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Kembali kehalaman sebelumnya